به طور کلی، در دوران جنگ تحمیلی پرداخت جدی به مسائل شهری از اولویت‌های اصلی مدیران نبود اما پس از آن و در دوران سازندگی- یعنی بین سال‌های 67 تا75- مدیریت شهری نیز به نوبه خود به سمت سازندگی و تجهیز شهر سوق پیدا کرد.
از سال76 به بعد، مباحث نرم‌افزاری و تشکیلاتی وارد حوزه مدیریت شهری شد و با جدی‌شدن این بحث‌ها، موضوع نبود استقلال کافی، نبود اختیارات و محدودیت حوزه وظایف و فقدان مدیریت شهری واحد به طور جدی از میان اظهارنظرهای کارشناسان وارد مباحث مدیران کلان و قانونگذاران شد.
در این حوزه، دو اقدام مهم دولت یعنی برگزاری انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا و الزام دولت در برنامه چهارم توسعه به واگذاری برخی از اختیارات خود به مدیریت شهری، گام‌های موثری برای استقلال بیشتر مدیریت شهری به شمار می‌روند اما با وجود این اقدامات، مجموعه دولت (در معنای عام منظور مجموعه حاکمیت است) هنوز عملا به این باور که اختیارات و وظایف شورای شهر و شهرداریها باید افزایش یابد و مدیریت شهری به طور یکپارچه از سوی این دو نهاد اعمال شود، نرسیده است.
با نگاهی تاریخی به روند تشکیل قوانین مربوط به مدیریت شهری، می‌توان نتیجه گرفت که آنچه امروز موجب می‌شود دولت، شهرداری را به نوعی زیرمجموعه بداند، میراثی است به‌جامانده از اقدامات دولت در نیمه نخست سده خورشیدی جاری. اولین بلدیه تهران، بدون اینکه شورای شهر وجود داشته باشد تشکیل شد و از همان آغاز، خودگردانی شهرداریها مانند بسیاری از آرزوهای دوران مشروطه کمرنگ شد.
در سال 1309 نیز قانون دیگری برای شهرداریها تصویب شد که خودگردانی نسبی شهرداریها را زایل و آنها را به نمایندگی‌های محلی دولت مرکزی تبدیل کرد. در واقع از همان نقطه آغاز، وزارت کشور در تاسیس شهرداریها، انتخاب مدیران و کنترل امور آنها نقش اول را بازی کرد؛ وضعیتی که تقریبا تا امروز ادامه دارد.
در دوران حکومت رضاشاه، قانون شهرداری جدیدی تصویب شد و این نهاد را به طور کامل وابسته به حکومت مرکزی کرد.
اگرچه در سال1328 قانون دیگری برای اداره شهرها تصویب شد که خودمختاری قانونی را تا حدودی به شهرداریها بازگرداند اما پس از کودتای 28مرداد32، این قانون نیز دستخوش تغییر شد و به دلیل دخالت‌های دولت و دربار، شورای شهر نقشی تشریفاتی بازی کرد.
این میراث در کنار تحولات پس از انقلاب که شرایط سختی را به مدیران وارد کرده بود، موجب شد که ساختار مدیریت شهری همچنان ناقص، کم‌توان و وابسته باقی بماند.
